Οι εγκληματικές πολιτικές του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, ιδιαίτερα μετά το 2008 οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική χρεοκοπία.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η έξοδος από τη φρίκη της κρίσης απαιτεί ένα εθνικό συνεκτικό στρατηγικό σχέδιο το οποίο θα προβλέπει ριζικές αλλαγές στο κράτος, στην οικονομία, στην επιχειρηματικότητα, στη Δικαιοσύνη, στην Υγεία, στην Παιδεία, στην κουλτούρα. Η διαμόρφωση και η υλοποίηση με αποφασιστικότητα, ταχύτητα και αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου σχεδίου προϋποθέτει μια ολιγομελή κυβέρνηση ευρύτατης αποδοχής από τα κόμματα και την κοινωνία, με πρόσωπα που δεν ευθύνονται για την μέχρι τώρα πορεία της χώρας, από ανθρώπους που έχουν τις επαγγελματικές διοικητικές και ηγετικές ικανότητες, τις αξίες και την ισχυρή θέληση που αποδεικνύονται από την επαγγελματική και κοινωνικής τους διαδρομής. Μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να εμπνεύσει, να ενώσει, να δεσμεύει και να κινητοποιήσει τους πολίτες σε μια πορεία ανασυγκρότησης και εξόδου της χώρας από τη δίνη της κρίσης. Αν το κατεστημένο πολιτικό σύστημα είχε ως προτεραιότητα τη σωτηρία της χώρας θα είχε διαμορφώσει τουλάχιστον πριν ένα χρόνο τέτοια κυβέρνηση με τριετή θητεία και δεν θα είμαστε τώρα σε εκλογές. Δυστυχώς, δεν το έκανε και οδήγησε τη χώρα στην πιο τραγική κατάσταση μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και στις εκλογές. Αν δούμε τα πράγματα από απόσταση και με νηφαλιότητα, ένα πολύ πιθανό σενάριο για την επόμενη ημέρα των εκλογών είναι ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει.
Θα μπούμε σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας, αβεβαιότητας και το πιο πιθανόν είναι να έχουμε μια αδύναμη διακομματική κυβέρνηση και μια ισορροπία τρόμου μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών από τη δεξιά μέχρι την αριστερά. Με τα νέα μέτρα της συμφωνίας, τα νούμερα δύσκολα θα βγούνε, η οικονομία θα συνεχίσει την ύφεση, πολλές επιχειρήσεις θα κλείσουν ή θα συρρικνωθούν, η ανεργία, η εγκληματικότητα, η φτώχια και η εξαθλίωση θα αυξηθούν. Ταυτόχρονα, οι συνθήκες της κρίσης στη Ε.Ε. είναι πολύ πιθανό να γίνουν πιο δύσκολες και επικίνδυνες πράγμα που θα επιδείνωσει ακόμη τη θέση της χώρας. Αυτό είναι πιθανόν να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις οι όποιες θα ενισχύσουν το φαύλο κύκλο και σε μια ακόμη χειρότερη κατάσταση.
Μακάρι να διεψευθώ αυτή τη φορά, αλλά αυτό το σενάριο είναι το πιο ρεαλιστικό. Το αισιόδοξο σενάριο είναι ν’ αποφύγουμε την κόλαση, αν οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις αποφασίσουν να κάνουν μια κυβέρνηση συναίνεσης (και όχι συμβιβασμού) όπως την περιγράφω πιο πάνω και που όφειλαν να είχαν κάνει από καιρό. Σε αυτή την περίπτωση, υπάρχουν δυνατότητες σταθεροποίησης αν μια τέτοια κυβέρνηση διαμορφώσει ένα σχέδιο έκτακτων αποτελεσματικών και κοινωνικά δίκαιων μέτρων, τα υλοποιήσει με έκτακτους ανθρώπους, έκτακτες δομές και έκτακτους μηχανισμούς με ταχύτητα, πειθώ και αποφασιστικότητα. Ακόμη και τούτη την ύστατη στιγμή υπάρχουν οι δυνατότητες εσωτερικά (μεταρρυθμίσεις, εκτεταμένοι άμεσοι έλεγχοι «πόθεν έσχες» των περιουσιακών στοιχείων και των δαπανών διαβίωσης, πάταξη σπατάλης, φοροδιαφυγής, δασμοδιαφυγής, διαφθοράς) αλλά και εξωτερικά μέσω της διεκδίκησης άμεσης αναπτυξιακής υποστήριξης από την Ε.Ε.
Δυστυχώς, αυτό το σενάριο δεν είναι το ζητούμενο για το κατεστημένο πολιτικό σύστημα αφού προτεραιότητα τους είναι οι ψήφοι, η εξουσία και οι καρέκλες. Ως πολίτες δε έχουμε άλλη εναλλακτική από το ν’ αξιοποιούμε ορθολογικά και αποτελεσματικά τη πολιτική μιας δύναμη και να επιβάλλουμε το δεύτερο σενάριο ώστε να αποφύγουμε την κόλαση στην οποία με μαθηματική βεβαιότητα, χωρίς κοινωνική και εθνική ευθύνη, θα οδηγήσουν τη χώρα, τα κατεστημένα κόμματα, τα νέα που έγιναν με παλιά υλικά και τα δεκάδες νέα κόμματα που υπόσχονται να μας σώσουν δημαγωγώντας, λαϊκίζοντας, πουλώντας ελπίδα και μαγικές λύσεις.
Ως Κοινωνία Αξιών καλούμε χιλιάδες τους πολίτες που συμφωνούν μαζί μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και ν’ ασκήσουμε ισχυρή επιρροή σ’ όλο το πολιτικό σύστημα και να διεκδικήσουμε το δεύτερο σενάριο.
*Ο Δημήτρης Μπουραντάς είναι καθηγητής, συγγραφέας και συντονιστής της «Κοινωνίας Αξιών»